Eigenlijk hadden we maandag afgesproken met Krishna. Maar omdat we met René naar Sankhu konden hadden we dat verplaatst naar dinsdag. Krishna is een jongen van 23 jaar en woont in Patan. Via een medewerker van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht zijn we met hem in contact gekomen. In Nederland hebben we een aantal keer met Krishna gemaild en hij wilde ons graag Nepal laten zien. Nadat we heerlijk hadden ontbeten met Marte stond Krishna ons bij het hotel op te wachten.
We zijn met hem naar Swayambhunath, ook wel de apentempel genoemd, gegaan. Dit is een boeddhistische en tevens hindoeïstische tempel bovenop een berg, 80 meter boven de stad. Met een hele lange trap, die steeds steiler werd, moest je naar boven. Sanne heeft last van hoogte vrees en vond de klim niet echt heel leuk. Maar Jantien zei op een gegeven moment dat ze niet mee hoefde en ook kon wachten en dat hielp om Sanne toch boven te krijgen! De tempel is prachtig wit en je hebt een geweldig uitzicht over de stad. Er zijn allerlei ceremonies te zien en overal zitten mensen. De ene groep is aan het bidden, de ander strooit rijst over een boeddhistisch beeld. Er zat ook een vrouw op de grond met allemaal verf voor haar. Ze heeft op ons voorhoofd een ‘tika’ gezet. Deze stip geeft je geluk. Krishna vertelde ons dat je absoluut geen etenswaren in je handen mocht houden. Dit komt omdat er overal apen zijn, die achter je aankomen als je eten hebt. Tijdens de afdaling, gelukkig was dit niet via de trap maar een andere weg, kwamen we de apen tegen.
Na de tempel zijn we met Krishna naar Sankhu gegaan. Gisteren hadden we een beetje gezien welke kinderen er in het kindertehuis van René waren en wie eventueel de voice over zou kunnen inspreken. Het was goed dat Krishna mee was omdat hij ons kon helpen met de Nepalese taal. De kinderen begrijpen op zich wel Engels maar niet allemaal even goed. Na een aantal oefeningen, zodat Jantien en Karlijn konden zien wie ze het meest geschikt vonden voor de voice over, hebben ze twee meisjes uitgekozen. Op het dak van het tehuis hebben we dit toen opgenomen.
De meiden deden het perfect en we waren precies op tijd klaar voor de regen. We hebben gauw nog heel even een opname gemaakt van een groepje kinderen die ook graag gefilmd wilde worden. Ze zongen eerst een liedje in het Nepali voor ons en daarna Sinterklaas kapoentje!
De camera was nog niet opgeborgen of het begon gigantisch te gieten en te onweren.
Tja.... en nu moesten we terug naar Kathmandu! De taxichauffeur die ons gebracht had, stond al die tijd netjes op ons te wachten maar vond het nu wel tijd om terug te gaan. Op de terugweg reden we over de daken (golfplaten) die van de huizen afgewaaid waren. Ook lag er een boom op de weg waardoor we niet meer verder konden. Maar de taxichauffeur had daar geen problemen mee en probeerde tot drie keer toe over de boom heen te rijden, wat uiteindelijk ook lukte. Hoe de onderkant van de auto er nu uitziet zal hem waarschijnlijk weinig interesseren!
’s Avonds hebben we met Marte gegeten en een cocktail gedronken bij Helena’s. Dit is een bekend restaurant in Thamel (de toeristen wijk van Kathmandu).
Woensdag gaan we weer terug naar Bhaktapur. Daar zijn over het algemeen alle etenswaren in de supermarkt over de datum. Daarom hadden we vanavond nog even boodschappen gedaan zodat we dat mee konden nemen naar ‘huis’!
We hadden niet alleen boodschappen voor onszelf gedaan maar ook een pakje koekjes voor de kinderen op straat gekocht. Het is echt schokkend om te zien hoeveel kinderen op straat leven en verslaafd zijn aan lijm snuiven. Overal waarschuwen ze dat je beter geen geld kan geven maar eten of drinken waarvan de verpakking al open is. Wanneer de verpakking dicht zou zijn gaan de kinderen het weer ruilen en van het geld kunnen ze weer lijm snuiven.
No comments:
Post a Comment