Vandaag, woensdag, was onze laatste dag in Kathmandu. Om 10.00 hadden we weer met Krishna afgesproken. We hadden eerst onze spullen naar Rene zijn kantoor gebracht zodat we die niet de hele dag bij ons hadden.
Met de taxi zijn we naar de stoepa (zo noem je een boeddhistische tempel) Bodhnath gegaan. Dit is de grootste en een van de mooiste boeddhistische stoepa ter wereld. Met de klok mee (dat geeft geluk) hebben we drie rondjes over de stoepa gelopen. Overal zie je gekleurde wapperende gebedsvaantjes hangen. Jantien en Karlijn hadden heel veel foto’s gemaakt. Sanne krijgt in Nederland altijd veel commentaar van haar vriendinnen dat ze zoveel foto’s maakt maar in vergelijking met Jantien en Karlijn valt zij echt in het niets. De stoepa is zo mooi wit en we hebben heerlijk in het zonnetje gezeten.
Daarna zijn we naar de allerheiligste Shivatempel van Nepal, Pashupatinath, gelopen. Dit is een hindoeïstische tempel waar wij helaas niet in mochten. De tempel ligt op een enorm terrein aan de heilige Bagmati rivier. Aan de rivier zie je allemaal verbrandingsplaatsen. Toen wij daar aankwamen waren ze drie lijken aan het verbranden. Na de crematie gooien ze het as in de rivier om zich vervolgens met het zeer vervuilde rivierwater te wassen. Wij vonden het zeer indrukwekkend om te zien maar tegelijkertijd ook heel erg luguber.
Overal zie je kleine tempeltjes met daarvoor de heilige mannen. Deze mannen willen maar al te graag dat je een foto van ze maakt en daar daarna dik voor betaald. Uiteraard hadden Jantien en Karlijn een heilige man uitgekozen om op de foto te zetten. We hadden alleen een briefje van 20 roepie, dat volgens Krishna best veel was, maar de heilige man wilde eigenlijk apart betaald worden door Jantien en Karlijn. Helaas ging dat feest niet door!
Toen we verder liepen werd zonder te vragen weer een stip op ons voorhoofd gezet. Karlijn liep iets harder door, dus alleen Jantien en Sanne hadden ‘geluk’.
Rondom de crematieplaats staan veel bomen waar allemaal apen in zitten. We liepen een stukje de berg op om daar iets te drinken. We hadden ons drinken nog niet op of de apen kwamen het al afpakken. In Nederland zijn we behoorlijk bang gemaakt door het Havenziekenhuis over honden en apen in Nepal die hondsdolheid (rabiës) hebben. Het gevolg hiervan is dat wij erg angstig achter elkaar gingen staan! Jantien is nog de dapperste van ons drieën en kan het apengebied niet verlaten zonder tientallen foto’s van ze te maken.
Met de taxi zijn we weer terug gegaan naar Thamel (toeristenwijk) om daar te lunchen. Vanuit daar zijn we met de Riksja, een fiets met daarachter een bakje waar twee mensen in kunnen zitten, naar Durbar square gegaan. De wegen in Kathmandu zijn over het algemeen slecht en waneer je in de Riksja zit merk je dat heel goed. Je hobbelt en vliegt alle kanten uit. Het is ook heel normaal als je ineens tegen een auto aan zit of dat er een motorrijder in je spaken zit. Een avontuur op zich dus! Het was daar enorm druk vanwege een demonstratie van de Maoïsten. Krishna zei dat het verder niet gevaarlijk was. Ze waren alleen maar liederen aan het zingen. Van Durbar square hebben we dus niet heel veel gezien maar via de markt zijn we terug gelopen naar het kantoor van Rene om onze spullen op te halen. We hebben afscheid genomen van Krishna en we zullen hem zeker nog vaker gaan zien. Hij heeft ons echt goed geholpen als tolk en als gids.
Met de taxi zijn we weer terug gegaan naar Bhaktapur. Er was veel file en de taxichauffeur kende de straat, Chamasingh, niet. Aan deze straat ligt Swarga, het kindertehuis. Joyce gaf ons via de telefoon nog een aantal aanknopingspunten maar het werd er voor de taxichauffeur niet duidelijker op. Na een paar rondjes Bhaktapur stopte de taxichauffeur en stapte uit om het te vragen. Al snel stonden er veel mensen bij onze auto en wij konden eigenlijk alleen nog maar lachen. Gelukkig herkende Karlijn aan de hand van een winkeltje, waar we eerder waren geweest, de straat en kwamen we toch weer ‘thuis’.
In het centrum van Bhakatpur hebben we nog iets gegeten. Op de terugweg kwamen we twee honden tegen. Jantien riep als maar dat we door moesten lopen maar Karlijn en Sanne zochten bescherming bij een winkeltje. Jantien ging daardoor stil staan en een van de honden sprong tegen haar op. Ze kwam gauw naar ons toe lopen en een man begon met stenen naar de honden te gooien. Een hond ging daardoor weg maar de ander bleef staan wachten. We moesten toch naar huis en besloten om te gaan lopen. Hij heeft de hele weg met ons meegelopen. Vlak voor ons huis is een groot voetbalveld met een hek erom heen. Wij moeten altijd het voetbalveld over lopen om naar huis te komen. Jantien deed gauw het hek dicht zodat de hond niet achter ons aan kon. Karlijn knipte haar lampje uit. Maar helaas, de hond rende heel hard om het voetbalveld heen en kwam via de andere ingang weer het veld op! De hele weg praatte we over de hond en hebben hem de naam Rabiës gegeven. Rabiës deed verder niets maar liep helemaal mee en wilde ook nog mee naar binnen. Voor zijn kop gooide we de deur dicht en nu maar hopen dat hij morgenochtend weg is........
No comments:
Post a Comment