Dagboek 13 14-05-2007

Het heeft even geduurd voordat jullie weer een dagboek konden lezen. Dit had te maken met dat Sanne een week ziek is geweest. Zij verzorgt de dagboeken en dat lag dus even stil. Jantien en Karlijn hadden echter wel een druk programma gehad.
Donderdagochtend vertrok Joyce (initiatiefneemster van Swarga) voor drie maanden naar Nederland. Eens in de zoveel tijd gaat ze terug om onder andere sponsoren te zoeken voor het kindertehuis. Wij hadden Joyce gevraagd om een DV- bandje voor ons mee te nemen naar Nederland. Jantien en Karlijn hadden woensdag de hele dag gemonteerd om een eerste versie in elkaar te zetten van het item voeding en menselijk lichaam. Deze versies hadden ze op een DV-bandje gezet zodat Paul, de sounddesigner in Nederland, alvast kan zien wat het uiteindelijke resultaat ongeveer gaat worden.

Woensdagavond was er in het ‘hart van Bhaktapur’ een afscheidsetentje met Rick, Krishna, de vrouw en zus van Krishna, Wim (journalist) en Joyce zelf natuurlijk. Rick, de eigenaar van het restaurant, had flink zijn best gedaan met het halen van knackworstjes en Gelderse worst uit Kathmandu.
De volgende ochtend hadden Jantien en Karlijn met Krishna en Joyce, vlak voor haar vertrek, afgesproken om te praten met Naresh. Naresh verblijft sinds een week in Swarga. Hij is elf jaar. Naresh heeft brandwonden op zijn bovenlichaam en mist een arm. We wilde graag met Naresh praten omdat hij eventueel ook geschikt zou kunnen zijn voor het item ‘leven met een handicap’ op onze DVD. Naresh was heel erg jong toen hij de brandwonden opliep. Hij wist er eigenlijk niets meer van.
’s Middags hadden we afgesproken met Suman in het CBR. Joyce had Suman ontmoet en zijn telefoonnummer aan ons gegeven. Suman is drieentwintig jaar en gehandicapt. Met hulp van het CBR heeft hij inmiddels veel bereikt. Hij gaat naar college, werkt af en toe vrijwillig bij het CBR en geeft cursussen aan kinderen hoe ze om kunnen gaan met een handicap. Jantien en Karlijn waren erg enthousiast over zijn verhaal. Suman vond het idee dat er een documentaire over hem gemaakt zou worden geweldig. Kortom onze keuze was gemaakt en met Suman gaan we het item ‘leven met een handicap’ opnemen.

We hadden al vaak over de pottenmarkt in Bhaktapur gehoord maar we waren er nog nooit geweest. Jantien en Karlijn liepen er per toeval langs en hadden even rondgekeken. Naast de duizenden potten verkopen ze daar ook prachtige maskers.
’s Avonds hadden Jantien en Karlijn weer bij het ‘hart van Bhaktapur’, het blijft favoriet, gegeten. De collega van de moeder van Karlijn, Wil, was op vakantie in Nepal en samen met haar man, Jo, hadden zij getrakteerd op een etentje.
Vrijdagochtend lag Sanne nog steeds ziek in bed en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Dit omdat ze de afgelopen dagen zo’n 45 keer naar het toilet is geweest. Met de bus hobbelden we letterlijk naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis zag er slecht en vies uit. Door een beetje grapjes met elkaar te maken hielden we de moed erin. Ook al hadden we alledrie het gevoel dat Sanne hier niet echt beter ging worden. Tulasa, de didi, was met ons mee omdat ze daar geen Engels spreken. Ze regelde met moeite een dokter en tussen de patiënten, die als een hoopje ellende op de ‘bedden’ lagen, werd Sanne geholpen. Er stonden ongeveer 6 assistenten om haar heen. Haar bloeddruk en hartslag werden gemeten. Dit was het onderzoek en Sanne vond het ook meer dan genoeg geweest en ging weer naar huis.

Jantien en Karlijn hadden weer een afspraak met Suman en Krishna omdat Suman zijn levensverhaal graag nog een keer in het Nepali wilde vertellen. Suman kan wel Engels maar in het Nepali kon hij zijn verhaal nog beter vertellen en Krishna vertaalde dit in het Engels.
’s Middags kregen we de uitslag van het ontlastingsonderzoek van Sanne. Het duurde iets langer dan verwacht aangezien het potje kwijt was. Gelukkig had Jantien het nummer van het potje onthouden en hoopten we dat we de juiste uitslag kregen! De uitslag was niet goed en ze kreeg een tas vol met medicijnen. We besloten om naar Kathmandu te vertrekken. In Kathmandu hebben ze betere klinieken.

Zaterdagochtend zijn we naar een kliniek, CIWEC, geweest. Toen we daar aankwamen zat er een vrouw achter de balie die gebrekkig Nederlands sprak. We zagen alleen maar toeristen en dat gaf ons een goed gevoel. Karlijn was in het uur dat we daar waren drie keer naar het toilet geweest. Alleen maar omdat het toilet zo mooi en zo schoon was! Sanne werd geholpen door een Westerse dokter. De eerste tien minuten van het bezoek ging het gesprek alleen maar over Kids on Top. De dokter nam echt de tijd, maar dat mocht ook wel achteraf gezien toen we de rekening kregen! Sanne kreeg een antibiotica kuur. De dokter was blij dat ze niet de medicijnen had ingenomen die we in het ziekenhuis in Bhakatpur hadden gekregen. Toen we hem de medicijnen lieten zien begon hij te lachen en zei: “Do You know the word placebo?”

Zondagochtend zijn Jantien en Karlijn naar de NTS (New Tulip School) school geweest. Via Susan van Klaveren in Nederland waren we in contact gebracht met deze school. Voor het item hygiëne zochten we een jongen of meisje die we daarvoor kunnen filmen. Bij aankomst stonden alle kinderen in rijen. Ze hadden namelijk ochtendgymnastiek.
De directeur van de school was erg enthousiast en wilde ons graag helpen door zijn kinderen mee te laten werken aan onze DVD. Volgende week zullen we teruggaan naar deze school om afspraken te maken over de opnames maar het liefst begon hij die dag zelf nog!
’s Middag hadden we geluncht met Jimi, Marte en haar moeder. Marte’s moeder is voor een week in Nepal om gezellig met haar dochter vakantie te vieren. Marte’s moeder is huisarts en heeft Sanne, waar het inmiddels iets beter mee gaat, nog wat tips gegeven.

Het avondeten was nog gezelliger omdat we toen met Jimi, Marte, Marte’s moeder en nog zeven vrijwilligers hadden gegeten. Jantien en Karlijn hadden als toetje appeltaart. Bij New Orleans, zo heet het restaurant, zou je de lekkerste appeltaart van Kathmandu kunnen eten. Zij konden niets anders dan dit beamen!
Maandag was het tijd om weer terug te gaan naar Bhakatpur. Aantaande donderdag, vrijdag en zaterdag hebben we opnames met Suman. Suman is zo enthousiast dat hij ons iedere ochtend, zo vroeg mogelijk, belt om te vragen of we niet alvast kunnen beginnen met de opnames. Jantien legt hem iedere keer rustig maar vooral duidelijk uit dat hij nog even moet wachten.
Met de riksja hadden we ons laten brengen naar 1905, het restaurant van René (stichting Veldwerk). Na een broodje en twee uurtjes winkelen zijn we met de taxi naar ‘huis’ gegaan.

Het was soms best lastig dat Sanne ziek was omdat we niet veel konden doen. Maar met humor hielden we de sfeer erin. Je leert elkaar goed kennen als je met z’n drieën elke dag bij elkaar bent. Maar we kunnen niet anders zeggen dan dat het super gezellig is. Helaas voor de lezers geen sappige details over ruzies want die zijn er niet!