Zondag hadden we een rustige dag. We hadden besloten dat we mochten uitslapen maar we waren al om zeven uur wakker. Die dag stond er niet zo veel bijzonders op het programma. Jantien heeft in haar spannende boek gelezen, Karlijn in haar mooie boek en Sanne in haar verdrietige boek. ’s Middags hadden we nog een aantal props gekocht. Morgen zullen we het item menselijk lichaam op een school opnemen en daarvoor hebben we onder andere een bal, bananen en een springtouw nodig.
Maandagochtend stonden we om zeven uur voor de school, zoals we hadden afgesproken met de directeur. De directeur woont samen met zijn vrouw en twee kinderen in de school. Zijn slaapkamer en tevens woonkamer ziet er uit als een kleine studentenkamer. Toen de directeur ons zag sloeg hij zijn hand voor zijn mond omdat hij helemaal vergeten was de vijf jongens en meisjes te vragen om zeven uur op school te zijn. Jantien had zondag al een beetje een voorgevoel dat dit ging gebeuren. We vonden het toch niet nodig om hem even te bellen. We hadden er immers naast gestaan toen hij het in zijn agenda schreef. Helaas zegt dit dus niet zo veel! We mochten gezellig bij de directeur op zijn kamertje een kopje Nepalese thee drinken en hij vertelde ons voor de vijfde keer welke opleidingen hij allemaal had gedaan! We spraken met hem af dat we die middag om twee uur terug zouden komen voor de opnames. Achteraf gezien was dit tijdstip veel beter aangezien ‘s middags het zonnetje scheen. Voor het item menselijk lichaam hebben we in Nederland een medestudente van ons een aantal tekeningen laten maken. Op de tekeningen staan delen van het menselijk lichaam afgebeeld. Deze tekeningen gebruiken we om uit leggen hoe je lichaam er van binnen uitziet. De kinderen lieten de tekeningen aan de camera zien. Wanneer dit item af is zul je op de achtergrond de voice-over horen die we afgelopen donderdag hadden opgenomen.
Tulasa en Kalpana (de didi’s van het huis waar wij slapen) hadden ons uitgenodigd om een keer thuis te eten met de kinderen. Na de opnames konden we thuis aanschuiven. De kinderen waren nog bezig met hun huiswerk. Chandra is drie jaar en heeft ook huiswerk maar Chandra had hele andere plannen dan huiswerk maken. Ze lag heerlijk boven haar schrift te slapen. Jantien maakte haar wakker voor het eten en zette haar aan tafel. Ze zat nog geen minuut aan tafel of ze viel weer in slaap. De kinderen moesten allemaal erg lachen toen wij aan tafel gingen zitten. Ze eten hier iedere ochtend en avond Dhal Bat (rijst met linzensoep). Voor ons was het een hele beleving aangezien je met je handen moet eten. De didi’s probeerde ons uit leggen hoe je het beste het eten naar je mond kon brengen. Maar aan het gelach te horen waren we er niet heel goed in!
Dinsdag zijn we naar het CBR geweest. Yvonne, de fysiotherapeute, heeft daar vroeger gewerkt en ze had ons aangeraden om daar een keer langs te gaan. Het CBR is een organisatie die hulp biedt aan gehandicapte kinderen in Bhaktapur. Voor het item ziektes zoeken we een gehandicapt kind waar we een korte documentaire over kunnen maken. Het doel van deze documentaire is om andere kinderen te informeren over gehandicapte kinderen. Het komt hier nog vaak voor dat kinderen met een handicap in een afgelegen kamertje worden gezet zodat niemand ‘last’ van ze heeft. Zonder aankondiging of afspraak zijn we naar het CBR gegaan. We werden direct naar de directeur gebracht die ons verhaal enthousiast aanhoorde. ‘Natuurlijk wilde ze ons helpen met het vinden van een kind voor ons verhaal en wat een eer dat we langskwamen.’ De ontvangst is echt een wereld van verschil met Nederland. Iedereen is druk en onverwacht langskomen en dan ook nog direct met de directeur spreken komt in Nederland niet vaak voor. In Nepal schuiven ze alles voor je aan de kant.
Na het CBR zijn we met de taxi naar Thimi gegaan. Dit is een dorp zes kilometer van Bhaktapur. In de reisgidsen werd dit plaatsje enthousiast beschreven. Thimi zou beroemd zijn om zijn terracotta gebruiksvoorwerpen zoals bloempotten, asbakken en kandelaars. Maar ook om zijn kleurig beschilderde maskers en poppen. Thimi ligt bovenop een berg en met de taxi reden we omhoog. We zaten alle drie gespannen in de auto aangezien we ons sterk afvroegen of deze auto omhoog zou komen. Toen we bijna boven waren sloeg de motor af en rolde we een klein stukje naar beneden. Gelukkig deed de handrem het en zijn we uitgestapt zodat we veilig naar boven konden lopen. Thimi viel behoorlijk tegen, het enige wat ons opviel was dat er ontzettend veel honden zijn. Verder zag het er een beetje vervallen uit en waren de prachtige bloempotten, asbakken, kandelaars, poppen en maskers niet te vinden. We hadden de taxichauffeur gevraagd om in de buurt te blijven en na een half uurtje zijn we weer weggegaan. De taxichauffeur bracht ons veilig naar Thamel, de toeristenwijk van Kathmandu. Daar hebben we heerlijke broodjes, koekjes en croissantjes gegeten! Dit kun je namelijk niet vinden in Bhakatpur en was voor ons dus weer een groot feest om te eten. We zijn op zoek gegaan naar dvd’s en dvdhoesjes. Als we straks klaar zijn met de montage hebben we deze hard nodig. We hadden de indruk gekregen dat deze moeilijk te krijgen zijn dus vandaar dat we onze zoektocht al gestart waren. Uiteindelijk vonden we ze in een groot warenhuis. We werden met grote ogen aangekeken toen we alle dvd’s meenamen die ze hadden! Na een heerlijke avondmaal bij een goede Italiaan in Thamel zijn we weer terug gegaan naar huis.
No comments:
Post a Comment