Dagboek 1 17-04-2007

We zijn er!!!

Op 16 april hadden we om half 3 afgesproken op Schiphol. Na wat gedoe met de koffers, die te zwaar en te vol waren konden we inchecken. We twijfelde of we de accubelt mee moesten nemen, aangezien deze er een beetje gevaarlijk uitziet! Maar uiteindelijk ging deze bij Karlijn in de koffer. Sanne had haar koffer geseald maar helaas was deze te zwaar en moest het plastic er weer af om nog wat spullen er uit te halen! Om half 6 zaten we goed en wel in het vliegtuig en kon de reis beginnen......

In Londen aangekomen begonnen de problemen met de handbagage al. We hadden ieder een rugzak (Jantien en Sanne hadden daar een laptop inzitten). Maar Karlijn had ook nog een aparte tas voor de camera, en we mochten maar 1 tas per persoon meenemen. Dus dat betekende dat we er 1 achter moesten laten. Uiteindelijk kwamen ze met de oplossing om 1 tas in de vertrekhal opnieuw in te checken zodat deze in het bagageruim kon.

In het vliegtuig naar Bahrain hadden we nu geen snurkende man achter ons maar een huilend kind. Tijdens de vlucht van Nederland naar Londen zat er namelijk een man achter ons te snurken. Iedereen om hem heen keek naar hem, moest lachen, Jantien kneep hem in zijn knie, we stegen op maar niets hield hem uit zijn droom en het snurken werd alleen maar harder. Hij stopte pas toen we met de wielen de bodem van Londen raakte!

De reis van Londen naar Bahrain verliep prima. We konden films kijken maar Sanne sliep binnen 10 minuten. Jantien en Karlijn hebben “ lekker” gegeten en de film blood dimand gekeken.

Helaas zaten we van Bahrain naar Kathmandu niet naast elkaar. Maar gelukkig wilde de man naast Sanne ruilen met Karlijn. Jantien zat aan de andere kant van het gangpad dus we konden af en toe naar elkaar roepen. Jantien zat dus rustig alleen en had alle tijd om haar eerste boek al uit te lezen!
In het vliegtuig zaten alleen maar Nepalese mannen. We weten niet of de Nepalese vrouwen niet mogen vliegen maar het was een bijzonder gezicht. Al die Nepalese mannen met drie westerse meisjes in het vliegtuig. Steeds als een van ons ging verzitten of even op stond zag je al die hoofdjes opkijken.

Met de trap liepen we het vliegtuig uit en konden we direct het heerlijke warme weer in Kathmandu voelen. De koffers hadden we snel gevonden en Karlijn liep als eerste met haar koffer naar buiten aangezien zij de accubelt had! Maar een keer vriendelijk lachen zorgde ervoor dat we onze koffers niet meer hoefde te laten checken en binnen een kwartier stonden we alle drie voor het vliegveld met de drie koffers van 30kg, de rugzakken en de camera tas!
Zodra we buiten kwamen vlogen de taxi aanbiedingen ons om de oren! Al snel stond er een hele groep Nepalezen om ons heen.
Joyce en Krishna van Stichting Suvadra, kwamen ons ophalen. Zij runnen een kindertehuis met gehandicapte kinderen in Bhaktapur. Dit doen zij samen met 2 didi’s, Tulsha en Kalpana, en vrijwilligers uit Nederland die voor een bepaalde tijd komen helpen. Er wonen 10 kinderen, 8 meisjes en 2 jongens. We kregen een heerlijk traditionele thee met heel veel melk en suiker.
Ook werden we direct aan de kinderen voorgesteld. Ze zijn erg lief en komen gelijk gezellig bij je.

Daarna zijn we het stadje, Bhaktapur, in gelopen. Bhaktapur heeft veel heuvels en het voelt alsof je een terug bent in de tijd. De hoge huizen van steen zien er vaak mooi uit met hele mooie ramen van houtsnee werk. Maar verder hebben ze niets. De mooie houten ramen verdwijnen wel steeds meer omdat de huizen op den duur opnieuw gebouwd moeten worden. Ze breken dan alles af behalve de ramen en die verkopen ze aan westerlingen.

In een restaurantje bestelde we de traditionele Dhal Bat (rijst met linzen). Ook ontmoette we daar Rick. Rick komt uit Brabant en heeft vijf maanden geleden besloten om alles achter te laten en naar Nepal te vertrekken. Tijdens het eten vertelde Krishna, Joyce en Rick ons veel over het leven in Nepal.

Het is hier vrij vroeg donker en de wandeling naar huis was best spannend aangezien Kishna en Joyce niet in Swarda slapen maar bij Krishna thuis. Wij liepen met z’n drieën met de zaklamp terug. Daarna zijn we als een blok in slaap gevallen!