Dagboek 27 06-07-2007

Dit is het allerlaatste dagboek dat ik schrijf. Ik hoop dat we jullie een duidelijk beeld hebben kunnen geven van onze belevenissen en resultaten in Nepal. Inmiddels zijn we weer terug in Nederland.
Volgende week wordt de DVD ondertiteld in het Nederlands. Eind augustus zal de DVD helemaal af zijn en opgestuurd worden.
Tot slot willen wij nog zeggen dat het een fantastische ervaring was. Graag bedanken wij alle sponsoren die dit project mede hebben mogelijk gemaakt. Super! Dankzij jullie hebben we met en voor de kinderen in Nepal een educatieve DVD over gezondheid en hygiëne kunnen maken en hebben we vijf televisies en DVD-spelers van een goede kwaliteit kunnen schenken zodat de kinderen de DVD kunnen bekijken.

Liefs, Jantien, Karlijn en Sanne

Dagboek 26 15-06-2007

Nog drie dagen en dan gaan we terug naar Nederland. Vanwege de tijdsdruk hadden we besloten om ons op te splitsen. Karlijn ging naar de Airport school om de DVD te laten zien en het onderzoek te doen. Zoals ik al eerder liet weten is het schrijven van een thesis waarin de onderzoeksresultaten verwerkt zijn, onderdeel van dit afstudeerproject. Het onderzoek bestaat uit een vragenlijst voor de kinderen die ze vooraf en na het zien van de DVD invullen. Zo kunnen wij onder anderen te weten komen welke film de kinderen het meest interessant vonden, van welk item ze het meest geleerd hebben en welk item ze het moeilijkst vonden. Jimi en Marte hielpen Karlijn op de Airport School. De Airport school wordt gesteund door vrijwilligers van Stichting Veldwerk door onder anderen het geven van Engelstalige lessen. Nadat klas 4 de DVD had gezien en de vragenlijst had ingevuld, werd de televisie buiten op het schoolplein gezet. Alle kinderen van de school mochten daar de film bekijken. Het begon een klein beetje te regenen maar gelukkig konden ze de film afkijken.
Sanne en Jantien gingen met Tika naar het Ortopethic Hospital waar we opnames gemaakt hadden van Sushmita en dokter Pawan. We brachten dokter Pawan en Miss Meena een DVD. Miss Meena is hoofdzuster van het ziekenhuis. De man van Miss Meena is directeur van de privé-school Greenland in Kathmandu. Op deze school hebben ook de DVD laten zien en het onderzoek afgenomen. The Greenlandschool had al een televisie maar nog geen DVD-speler. Namens de sponsoren hebben we deze school een DVD-speler aangeboden.
Aan het einde van de middag hadden we met elkaar afgesproken bij de New Tulip School (NTS). We wilden hier graag alle drie bij zijn omdat we het item ‘hygiëne’ opgenomen hebben op deze school. Sushmita was erg trots op haar eigen DVD. Ook hebben we nog een aantal opnames gemaakt van de school voor Susan. Susan woont in Nederland en heeft veel voor de NTS gedaan. En voordat we weggingen natuurlijk nog even op de foto met alle docenten! De mensen die daar werken zijn allemaal ontzettend lieve mensen. Iedereen is zo behulpzaam en geïnteresseerd. Op dat soort momenten is het lastig om al afscheid te moeten nemen.
’s Avonds hadden we met Wim en Petra, de fietsers, afgesproken om te eten. Ze waren van het Noble House even naar Kathmandu gekomen. We hadden een gezellige avond en Wim en Petra namen voor ons de definitieve DVD’s voor het Noble House mee en de scholen waar de kinderen naar toe gaan. Dat was erg fijn want zo wisten we zeker dat ze de DVD’s zouden krijgen aangezien we zelf geen tijd meer hadden om ze te brengen.

Donderdag hebben we de taken weer verdeeld. Sanne bleef bij het hotel om de laatste dingen te regelen en de resultaten van de onderzoeken alvast in de computer te zetten. Dat zou ons weer bagage schelen anders zouden we alle antwoordformulieren mee naar Nederland moeten nemen.
Jantien en Karlijn gingen naar de privé-school Sunrise en een staatsschool in Patan (een dorpje vlakbij Kathmandu). Zij lieten daar de DVD zien en namen het onderzoek af.
We hadden nog een televisie en DVD-speler over. We vroegen Engely advies welke school we het beste dit konden schenken. Engely vertelde ons over de Prison School. Dit is een klein schooltje met internaat voor kinderen waarvan hun ouders in de gevangenis zitten. De kindjes die daar zitten zijn nog heel erg jong en zien hun moeder een maal per week in de gevangenis. De kinderen waren erg verlegen en bang, maar wel heel erg blij met de televisie.
Na een lange dag gingen Jantien en Karlijn weer terug naar het hotel. Samen met Jimi en Marte hebben ze Sanne geholpen met het uitzoeken en invoeren van de antwoordbladen. Het onderzoek bestond uit negen pagina’s. We hadden vijf scholen bezocht. Per school hadden twintig kinderen meegedaan met het onderzoek. Dus dat betekende honderd pakketjes van negen blaadjes!
Geen wonder dat we iets te laat arriveerden voor het avondeten. Met een hele grote groep aten we bij een klein restaurantje, Spicy and Fair genaamd. We hebben er nog nooit klanten gezien, maar het eten is er super. Het toetje was een verassing. Jimi had de kok van het restaurant New Orleans gevraagd een appeltaart te bakken. Na het avondeten kregen we een bij Spicy and Fairs een stuk appeltaart gebakken door het restaurant New Orleansis. Heel bijzonder!

Vrijdagochtend waren we uitgenodigd bij ‘1905’, het restaurant van René, voor een afscheidsontbijt. Marte en Jimi aten ook mee. Na het ontbijt overhandigde we René een televisie en DVD-speler voor de stichting. Als dank daarvoor kregen we gezamenlijk een sjaal die symbool staat voor het afscheid en een goede reis. Op naar Nederland!

Dagboek 25

Nadat we twee televisies en twee dvd spelers hadden gekocht in Kathmandu reden we met twee taxi’s naar Bhaktapur. We hadden gepland om aanstaande zaterdag en zondag naar Bhaktapur te gaan zodat we daar ook nog een nachtje konden slapen. Hals over kop hadden we onze planning aangepast vanwege de stakingen die op de komende dagen zouden plaatsvinden. De dvd was nog niet af maar we wilden toch heel graag zelf de kinderen van het Noble House en Swarga onze DVD laten zien. We zijn eerst naar het Noble House geweest. In het Noble House hebben ze al een televisie met DVD speler. Maar een eindje verderop in de bergen wordt een school gebouwd waar de televisie met dvd speler, die wij namens onze sponsoren schenken, straks zal komen te staan. Tot die tijd zal de apparatuur op het kleuterschooltje staan, dat naast het Noble House gebouwd is. Wim en Petra uit Nederland zijn op dit moment aan het helpen met klussen in het Noble House. Het huis en het kinderschooltje zien er prachtig uit maar ze zijn nog niet helemaal af. Het schooltje en de kinderen die in het Noble House wonen hebben het er perfect maar Wim en Petra helpen om het nog mooier te maken. Wim en Petra fietsen in ongeveer drie jaar tijd door heel veel landen. (www.wimenpeetzerereet.nl) Ze maken nu een korte tussenstop in Nepal om bij het Noble House te helpen.
Toen de kinderen uit school kwamen hadden we de film klaar gezet zodat ze direct konden kijken. Met open mondjes en muisstil zaten ze aan de buis gekluisterd. Dat was echt geweldig om te zien. Het item voeding hadden we met de kinderen van het Noble House opgenomen. Ze vonden het erg grappig om zichzelf terug te zien op televisie. Na de film werden we met veel enthousiasme uitgezwaaid en gingen we op weg naar Swarga.
We vonden het echt heel jammer dat we niet iets langer in Swarga konden blijven. We hadden toch zes weken in het kindertehuis geslapen... De kinderen vonden de televisie prachtig. Sabin die op dit moment helemaal met zijn benen in het gips zit werd naar het kantoor gedragen om ook de film te kunnen zien. We hadden niet verwacht dat de kinderen zo aandachtig bleven kijken. Zelfs Alish die niets kan horen keek onafgebroken naar de televisie.
Na de film dronken we echte Nepalese milk tea. Krishna had een speech voorbereid om ons te bedanken. Hij voegde daar wel aan toe dat ze heel blij waren met de televisie maar de kinderen mogen er niet iedere dag naar kijken. Voor de kinderen van Swarga is het heel belangrijk dat ze veel bewegen. Ook dachten we natuurlijk even aan Joyce die nu in Nederland zit maar erg gemist wordt door de kinderen. Van Tulasa kregen we een tika op ons voorhoofd en we ontvingen in een lijst de ‘fotohandjes van Swarga’. Net als in het Noble House werden we uitgezwaaid. De kinderen riepen aldoor ‘bye bye Miss’.
Tika, onze vaste taxi chauffeur in Kathmandu bracht ons weer naar het hotel. We hadden om half acht afgesproken om iets te gaan eten met Roma en haar man Kedar. Roma heeft ons heel veel geholpen met het item hygiëne maar ook tijdens de montage van de filmpjes. Bij New Orleans hadden we na ons hoofdgerecht natuurlijk weer een heerlijk stukje appeltaart. De afgelopen tijd hebben we schandalig veel appeltaart gegeten! Het was erg gezellig met Roma en Kedar en ze vertelden ons uitgebreid over het kasten systeem in Nepal.

Zaterdag ontvingen we de muziek van Paul uit Nederland. Jantien en Karlijn hebben die dag de dvd afgemaakt. Doordat we de dag ervoor de film twee keer op de televisie in Bhakatpur hadden gezien ontdekten we nog een aantal foutjes. Ook moest er nog een menu voor op de dvd gemaakt worden. Aan het einde van de dag zijn we bij ‘Lifestyle’ onze traditionele Nepalese kleding gaan passen. Karlijn was helemaal tevreden maar de kleding van Jantien en Sanne was te klein. Daarna moest de dvd inlay nog uitgeprint worden. Dit moest vandaag gebeuren omdat de komende twee dagen alles dicht zou zijn vanwege de staking. Het was erg moeilijk om een geschikte printshop te vinden met een kleurenprinter. Na lang zoeken gaven we de moed op.
Rick was speciaal uit Bhakatpur gekomen om ons nog gedag te zeggen. Bij het Kathmandu Guesthouse had hij ons getrakteerd op een lekker etentje met een cocktail als toetje. Nadat we afscheid namen van Rick belde Jimi of we nog iets mee gingen drinken. In de Sam's bar hadden Jantien en Karlijn een lekkere cocktail maar Sanne had nog nooit zo’n aparte ‘Pina Colada’ gedronken. Na twee minuten begon de cocktail te schiften!
We wilden met de rikja naar huis maar de eigenaar lag al lekker te slapen. Dus toch maar een taxi naar het hotel.

Zondagochtend bleek dat de staking niet doorging....Jammer dat we onze planning helemaal hadden aangepast maar we waren toch wel heel blij dat de staking was afgelast. Hierdoor konden we de inlays van de dvd’s gaan printen. Jantien en Karlijn hadden daarna hun knipuurtje door ze allemaal op maat te knippen. Onze kamer ziet er inmiddels uit alsof er een grote storm heeft plaatsgevonden... We hebben veel dure apparatuur in onze kamer inclusief drie televisies en dvd spelers.

Maandag hadden we na veel moeite en tegenslagen eindelijk de eerste dvd uitgeladen. De laptops en harde schijven raakten oververhit. Er was stroomuitval en de laptops gingen de filmpjes ineens op een hele andere manier uitladen dan in het begin.
Sanne was samen met Karlijn nog 3 televisies en dvdspelers gaan kopen. In de Philips shop waren ze erg blij om ons weer te zien. Met een beetje proppen reden we in de kleine taxi’s weer terug naar het hotel. We denken dat het personeel van het hotel weer rustig zal slapen als de meisjes met de televisies weg zijn! (Dit in verband met inbraken.)

Dinsdagochtend bleek er een staking te zijn, grrrr. We konden dus niets anders dan rond het hotel blijven. Daardoor hadden wel alle vijftig dvd’s die we nodig zouden hebben gebrand. ’s Avonds aten we met een grote groep bij een Koriaans restaurant. Dit restaurant zou echt een aanrader zijn volgens Jimi en hij was er al eens geweest. In dit restaurant kon je tafelbarbequen. We hadden tijdens onze reis in Nepal nog nergens zo slecht gegeten en na het eten gaf Jimi ook eerlijk toe dat hij er eigenlijk nog nooit was geweest. Maar we hadden toch weer veel lol gehad!

Dagboek 24 07-06-2007

Na het maken van de DVD moeten we om te kunnen afstuderen een thesis schrijven. Het onderwerp van de thesis moet aansluiten op jouw project. Voor onze thesis willen we onderzoek doen naar de reactie van de kinderen in Nepal op onze DVD. Dinsdag zijn we de hele dag bezig geweest met het opstellen van een vragenlijst. De Engelse vragenlijst zal door Roma in het Nepali worden vertaald.
Aan het einde van de dag konden we onze Nepaleze traditionele kleding, kurta, passen bij de kleermaker. De kleding moest in de winkel achterblijven omdat het nog een keer vermaakt moet worden. Daarna hadden we samen met Florance, vrijwilligster in Swarga in Bhaktapur, en Tulasa, de didi in Swarga, op Durbar Square gegeten. Florance had twee vrije dagen en was gezellig naar Kathmandu gekomen.
Woensdagochtend stonden we, Jantien, Karlijn, Florance en Sanne, om half vijf op. We zouden de Mount Everest zien tijdens de Mountain Flight! Op het vliegveld moesten we erg lang wachten. De piloot vliegt eerst een keer naar de Himalaya om te kijken of er iets te zien is. Als het te bewolkt is gaat de Mountain Flight niet door. We hadden pech want ze vertelden dat het te bewolkt was. Maar niet getreurd want de volgende dag zouden we het nog een keer mogen proberen. Nadat we weer terug waren in het hotel zijn we verder gegaan met de montage. Paul, de composer, had al wat voorbeelden van muziek gestuurd waarmee we aan de slag konden. Terwijl Jantien en Karlijn met de montage bezig waren probeerde Sanne oplossingen te zoeken voor de stakingen die volgende week gepland staan. Precies op de twee dagen dat wij naar Bhaktapur zouden gaan zal er een staking
plaatsvinden. Dit betekent dat we niet buiten Thamel, de toeristenwijk in Kathmandu, de straat op kunnen en dat er geen taxi's rijden.....

Donderdagochtend stonden we met z'n vieren weer heel vroeg op het vliegveld. Dit keer hadden we meer geluk en om kwart over zeven vertrok ons vliegtuig. We zaten in een piepklein vliegtuigje waar je met hooguit zestien mensen in kan zitten. Iedereen had een stoel naast het raam. Nadat we door de wolken waren kwamen de eerste bergen te voorschijn. Het vliegtuigje vloog eerst met de ene kant langs de bergen en daarna met de andere kant zodat iedereen het kon zien. Om de beurt werd je naar de cockpit geroepen om daar van een nog mooier uitzicht te genieten. Doordat het vliegtuig zo klein was voelde je de luchtzakkingen heel erg goed. Dit was af en toe best zwaar voor je maag maar het was de moeite absoluut waard. We hebben de Mount Everest gezien!

Dagboek 23 04-06-2007

Om kwart voor acht werden we naar de plek gebracht waar vandaan de olifanten vertrekken voor een jungle tocht. Via een trap konden we op de olifant klimmen. Wij zaten met z'n drieën en een vreemde jongen op een olifant. (De jongen zat naast Karlijn en stonk een beetje naar zweet!)

De olifant waar wij op zaten is een vrouw van drieëndertig jaar. Het was erg bijzonder om zo hoog boven de grond te zitten en zo dichtbij de dieren te kunnen. We zagen neushoorns en herten op twee meter afstand. De gids die bij de olifant hoorde zat bovenop het hoofd van de olifant. De gids ging geheel zijn eigen weg en bleef niet in de buurt van de andere olifantenrijders en toeristen. We gingen dwars door de takken om zoveel mogelijk dieren te kunnen zien. We begrepen direct waarom je een lange broek en een T-shirt met lange mouwen aan moest! We staken de rivier over zodat de olifant kon drinken. Als de olifant naar beneden loopt hang je helemaal voorover. Aan het einde van onze rit mocht Karlijn en daarna Jantien even de olifant besturen. Ze zaten op het hoofd van de olifant met hun voeten achter haar oren. Na het olifant rijden kon je met de olifant wassen. Je zit dan bovenop de olifant terwijl hij zich gaat wassen. De gids laat de olifant omrollen zodat jij in het water valt. Sanne was niet zo fan van het water en maakte foto's van Jantien en Karlijn terwijl ze elke keer van de olifant afgegooid werden. Karlijn kreeg al snel water in haar oren maar Jantien kon er geen genoeg van krijgen. Daarna namen we gauw een douche en verlieten we Chitwan. Er was weer een staking waardoor we een stukje moesten omrijden maar gelukkig viel het mee. De bestuurder van de auto had zin om naar huis te gaan en in plaats van vijf uur op de heen weg waren we met drie uur weer terug in het hotel! Onderweg hadden we nog een korte stop gemaakt om een beetje bij te komen. Bij een prachtig hotel met zwembad hadden we heerlijk gegeten.